W Galerii „Pod Skosem” w Gminnym Centrum Kultury w Kowalach Oleckich zagościły barwne ludowe tkaniny, czyli tzw. sejpaki. Prace są efektem dwudniowych warsztatów tkackich „Barwy tradycji”, które odbyły się w Gminnym Centrum Kultury. Działanie jest częścią projektu „50 lat tradycji w Kowalach Oleckich: Dźwięki, Kroki, Barwy Prząśniczek. Tradycja w jubileuszowym rytmie” dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: EtnoPolska. Edycja 2024.
Sejpak, w języku gwarowym sejpać – skubać, strzępić się – przekształcił się w nazwę dekoracyjnej techniki tkackiej, dziś już unikatowej. W swoim największym rozkwicie w XIX wieku jej zasięg obejmował Suwalszczyznę, Pojezierze Augustowskie, pogranicze Prus i Białorusi, ziemie będące pod wpływem kultury litewskiej. To stamtąd przywędrował. Tkanina wykonana tą techniką jest najczęściej dwubarwna, o lnianej osnowie, delikatnym wełnianym wątku, specyficznym splocie zbliżonym do haftu tkackiego, tkana na wąskim krośnie i po środku zszywana. To właśnie wzór, geometryczny, oparty na liniach ukośnych, rombach, kwadratach, okolony często bordiurą w zygzaki jest najbardziej charakterystycznym elementem tej tkaniny.
Sejpaki służyły do przykrywania łóżek, ław, kościelnych ławek, jako końskie dery, dekoracje ścienne - stanowiły zawartość posażnych kufrów, świadczyły o zamożności rodziny. Towarzyszyły ludziom w ważnych momentach, zarówno w ich świeckim, jak i duchowym życiu, były oprawą każdej uroczystości. Tkaniem zajmowały się głównie, choć nie wyłącznie, kobiety. Krosna znajdowały się w każdym niemal domu, wykorzystywane zarówno do wytwarzania bielizny pościelowej, jak i sejpaków stanowiących często dla tkaczek część ślubnej wyprawy. W zależności od jakości użytej przędzy ten sam wzór miał różne zastosowania.
Wystawę prac można obejrzeć do końca września w Galerii „Pod Skosem” w Gminnym Centrum Kultury w Kowalach Oleckich.
Projekt „50 lat tradycji w Kowalach Oleckich: Dźwięki, Kroki, Barwy Prząśniczek. Tradycja w jubileuszowym rytmie.” Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury: EtnoPolska. Edycja 2024.
